اشعار

کس به غیر از تو نخواهم چه بخواهی چه نخواهی          باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی

نه من آنم که ز لطف و کرمت چشم بپوشم          نه تـو آنی که کنی منع گـدا را ز نگاهی

در اگـر باز نـگـردد نـروم بـاز بـجـائـی          پشت دیوار نشیـنم چو گدا بر سر راهی

تو کریمی و دو صد کوه به یک کاه ببخشی          من بیچاره چه سازم که ندارم پَـرِ کاهی

سوز دوزخ به از این کز شرر عشق نسوزم          به بهـشـتم ندهم گـر بـدهـی شعـلـۀ آهـی

سوز ده تا که بسوزد ز غمت سخت درونی          اشک ده تا که بگرید ز غمت نامه سیاهی

چو بدوزخ ز دهان شعله صفت سر بدر آرد          این زبانی که دل شب به تو گفته است الهی

چون پسندی که فرود آوری اش در دل آتش          این جبینی که به خاک تو فرود آمده گاهی

سخن از وسعت عفوت نتوان گفت که فردا          جرم کونین به پیش کرمت نیست گناهی

دست «میثم» تو بگیر از کرم خویش که باشد          همچو کوری که نشسته است به غفلت سر چاهی

ما آیـه‌های عصـر خسـرانیـم           معجـونی از تـردید و ایمـانیم

عهد الست از یادمان رفته‌ست           مـا اهـل نـسیـانـیـم، انـسـانـیـم

تبعیـدمان کـرده سـت اقیانوس           امـواج سـرگـردان طـغـیانـیـم

عـالم هـمه آیات توحـید است           بـا ایـن‌هـمـه، مـا بـنـدۀ نـانـیـم

هم هـم‌چنان دلتـنگ فردوسیم           هـم در صـف گندم، فـراوانیم

مـا آتـشـیـم و عـمـر ما هـیـزم           از خـاطـرات خـود گریزانیم

ای آه! اگـر سـوی خـدا رفـتی           بـا او بگـو کـه مـا پشیـمـانیـم

فقیر و بی کس و کارم اغثنی یا الله            به جز امیـد چه دارم؟ اغـثـنی یا الله

هـزار تـوبه شکستم دوباره برگشتم            سـیـاه گـشـتـه عـذارم اغـثـنی یا الله

به دست خالی این بیـنـوا تـرحّم کن            ببین که خسته و زارم اغـثنی یا الله

به جز امید به جز اشک شرم این شبها            چه هست دار و ندارم؟ اغثنی یا الله

اسیـر نفـس بـد ایـمـانـم و نمی گویم            به نفس خویش سـوارم اغثنی یا الله

زمانه دست به دست هوای نفسم داد            کند چه سـاده شکـارم اغـثـنی یا الله

بـرای روز مبـادا بـرای رستاخـیـز            به جـز حسیـن نـدارم اغـثـنی یا الله

کـولـه بـاری مملو از بار گـناه آورده ام           باز هم در محضرت روی سیاه آورده ام
از همه جا رانده و سویت پناه آورده ام           هـستی ام را با امـید یک نگـاه آورده ام

ای الــه دردمـــنـــدان، دردمـــنــدی آمـــده
یـا غـیـاث الـمسـتغـیـثـیـن مـسـتـمنـدی آمده

خانـۀ دل را به خشت بی وفـایی ساخـتم           غرق در بازی و صاحبخانه را نشناختم
پای عصیانم صفای نیمه شـب را باختم           من به هر کس که رسیدم جز تو رو انداختم

گـوشـۀ چـشـمی به احـوال پـریـشـانـم بکن
ای خـدایـا رحـم بر چـشمـان گـریـانـم بکن

بین عشاق هر کسی دلداده باشد بهتر است           مستی ام وقتی که کوثر باده باشد بهتر است
سر به زیریم سر سجاده باشد بهتر است           چون شجر هر قدر که افتاده باشد بهتر است

قامتم را حیف شد که معصیت خم کرده است
اشک هـایـم را نگـاه مبـتـلا کـم کرده است

کاسه های خالیم را میشود که پر کنی؟           عبد عاصی را حفاظت از بلا و ضر کنی؟
قلب سنگی و سـیاهم را شبـیه در کنی؟           من پشیمان آمدم شاید مرا هم حـر کنی

سـفـرۀ دل را اجـازه مـی دهـی تا وا کـنـم؟
شرم دارم که سـرم را محـضرت بـالا کنم

مرغ بسـمل را مهـیای شبی پـرواز کن           امشب آخر لطف کن در را به رویم باز کن
کار احیـا کردن ایـن مـرده را آغاز کن           پای من را به نجف یکـبار دیگر باز کن

حـتم دارم مرتضی پـشت و پـناهم می شود
سـور و سات بخششم فورا! فراهم می شود

هر کجا خوردم زمین زینب مرا امداد داد           گریه کردن را به من با گریه هایش یاد داد
آنچه میشد یا که می باید به ما میداد داد           قلب ویرانه خـرید و در عوض آباد داد

درد ها بسیار و درمان با دوای زینب است
آبرویی هم اگر هست از دعای زینب است

حرف زینب چون وسط آمد پریشانش شدم           بی قرار صوت محزون حسین جانش شدم
بـارها در خلـوتم بودم که گریانش شدم           خواب دیدم سوریه از جان نثارانش شدم

گریه بر او‌ مثل گریه بر حسین است و حسن
عالمی گریـه کـنـش، او اشکـبـار بی کـفـن

ای بـنـده بـیـا سـاکـن میـخـانۀ ما باش            ما شمع تو گردیم و تو پروانۀ ما باش

تا چـنـد خـوری بـاده ز پیـمـانۀ اغیار            پـیـمـان بشکن طالـب پیـمـانـۀ ما باش

از عشق مجازی نشود کـام تو حاصل            از عـشق بتان بگـذر و دیوانۀ ما باش

بیگـانـه شو از دیده که نـادیـده ببـیـنی            بـیـزار تـو از دیـده بـیـگـانـۀ مـا باش

باز است در رحمت ما رحم به خود کن            در دام نـیــفــتـاده بــیـا دانـۀ مـا بـاش

این کهـنه خـرابات چرا می کنی آباد؟            بـگـذر تو ز آبـادی و ویـرانـۀ ما باش

یک عمر شدی خانه به دوش هوس و آز            یک مـاه بیا مـعـتـکـف خـانـۀ ما باش

هر در که زدی دست رد آمد به جوابت            پـس مـنـتـظـر پـاسخ جـانـانـۀ ما باش

ژولیده مشو ریزه خور سفـره اغـیـار            مهـمـان مـنـی بر سر پـیـمانـۀ ما باش

بعدِ حمد و بعـدِ بسم الله الرحمن الرحیم           می برم بر تو پـناه از شرِّ شیطان رجیم

کن کمک یا رب بمانم در صراط مستقیم           ای ملائک تا ابـد بر درگه لطفـت مقـیم

یا سَـمـیـعُ یا عَـلـیـمُ یـاعـلـی یا عَـظـیـم

یا حَـلـیـم یا کَـریـم یـا حَـکـیـم یـا قَـدیـم

در دلم دارم امیـدِ رحمت ای پروردگار           یا امان الخائفین، یا ربّ الـلیـلِ و النهار

یا عظیمَ المَنِّ یا ربَّ الحُـبـوبِ والـثِّمار           سیدی العـفو، یا ربِّ الصّغـارِ و الکِـبار

عفو، یا ستار، یا ربّ الصِحاری والقِفار

رحم، یا غـفار، یا ربَّ البَراری والبِحار

شد گناهم علتی تا اینکه باشم از تو دور           در تقـابُـل با گـناهانم ولی بودی صبور

تو کریم و مهربان بودی و من مست غرور           از رگ گردن به من نزدیکتر داری حضور

یا مُهَـیـمِن یا مُـزَیِّن یا طَهورُ یا شَکور

یا مُـلـقِّـن یا مُـهَـوِّن یـا عَـفُـوُّ یا غـفـور

رحم کن بر بنده ات یا راحم الشَّیخِ الکبیر           رومگردانی ز من یا رازِق الطِّفل الصغیر

من گناه آلوده ای هستم أَجِـرنا یا مُجـیر           عُدَّتی فی شِدّتی یا جابِرَ العَظمِ الکَـسیر

یـا لَـطیـفُ یا خَبـیـرُ یا قَـدیـرُ یا مُـنـیـر

یا بَـشـیـرُ یا نَـذیـرُ یا بَـصیـرُ یا ظَهـیـر

شامل ما بوده الطاف تو ای ربِّ جلـیل           ای خـدای بی شریکِ بی نظیرِ بی بدیل

ای که آتش را گلستان می نمایی بر خلیل           پس طمع بر رحمتت هرگز نمی خواهد دلیل

یا جَـمـیـلُ یا وَکـیـلُ یا کَـفـیـلِ یا قَـبـیـل

یـا مُـدیـلُ یا مُنـیـلُ یا مُـقـیـلُ یا مُـحـیـل

غـرق عصیانم خـدایا داده دنیایم فـریب           از گناهم خسته ام توفیق توبه کن نصیب

ای نگاهِ پُر ز مهرت بندگانت را شکیب           وای از آن روزی که دوزخ سمت ما دارد لهیب

یا حَـبـیبُ یا طَبـیبُ یا قَـریبُ یا رَقـیـب

یا حَـسیبُ یا مَهـیـبُ یا مُثـیبُ یا مُجـیب

ظاهری تو باطـنـی تو آخـری تو اوّلـی           تـو امـیـد آخـر هـر بـنـدۀ مـسـتـأصـلـی

هر سحر کردم صدا نام تو با صوت جَلی           یـا بـدیــع یـا مَـنـیـع یـا وَفـیُّ یـا عَـلــی

یـا حَــفـیُّ یا رَضـیُّ یـا قَــویُّ یـا وَلــی

یـا زَکــیُّ یـا بَـدیُّ یـا غَــنــیُّ یـا مَــلـیّ

بـه اختـیـار خـود از اخـتـیـار افـتـادم            گـنـاه کـردم و از چـشـم یـار افـتـادم

فـریـب خورده ام از طول آرزوهـایم            ز روی جهل در این چاه تـار افـتادم

گنـاه و مـعصیـتم آبروی مـن را برد            کـنــار اهــل دل از اعـتـبار افــتــادم

هــزار شـکـر همیشه میان راه خطـا            بـه دام رحــمـت پـروردگـار افــتـادم

خـدا کنـد که ببـندد مرا کـنار خودش            اگـر دوبـاره بـه فــکـر فرار افــتـادم

هــوای بـادۀ انـگــور حـیــدری دارم            دلـیــل دارد اگـر کـه خــمـار افـتـادم

فقیر نان حسینم، خوشم که یک عمر است            به پـشت خـانـۀ این سفـره دار افـتادم

دوباره روضۀ زینب، دوباره کرب وبلا            دوبــاره یـاد غـــم آن دیــار افــتــادم

بـرادرم تـو نـبــودی و یـکّـه و تـنـها            مـیـان خـنــدۀ چنـدیـن سـوار افــتـادم

هزار و نهصد و پنجاه زخم خوردی و من            هـزار و نهـصـد و پـنجاه بـار افـتادم

چـقدر رأس تو بر نی دل مرا خون کرد            چـقدر پــشت سـر نـیــزه دار افـتـادم

کی ام من گـنـه کار بی بنـد و باری            ذلـیـلـی؛ خطا پیشه ای؛ شـرمساری

گـرفـتــار و آلــودۀ هــر گـنــاهــی            سیـه نامـه ای سرکـشـی؛ نـابکـاری

زخود گشته نومید از فرط عصیان            بـه درگـاه عــفــو تــو امــیــدواری

اگر پـرده از جرم من می گـشـودی            به من بستـه می شـد در خـلـق آری

نـدانـم چـه شـد کـآبــرویـم نـبــردی            و یــا دادیــم عــزت و اعـتــبــاری

تو کـردی عزیـزم و گرنه عزیزان            مرا می شـمـردند کـمـتـر ز خـاری

الــهــی تـو بــردار از دوش بــارم            که سنگین تر از بار من نیست باری

اگر قـصـد سـوزانـدنـم کرده بودی            چــرا دادیــم دیـــدۀ اشــکـــبـــاری

من ار مجـرمـم تو سریع الرضایی            من ار رو سیـاهم تو پـروردگـاری

تو و باب احـسان و دریای عـفـوت            من و دست خـالی و احـوال زاری

چه حاصل برد از وجودم جحیـمت            گـرفـتـم بـسـوزی مرا در شـراری

نه اشکی نه آهی نه سوزی نه دردی            نه رنگی نه بوئی نه برگی نه باری

تـهـی دستـم امـا عـلـی دوست باشم            نـدارم بـه جـز نـام مــولا شـعـاری

به دنیا به عقبی به محشر به میزان            مرا غـیـر مـولا عـلی نیـست یاری

به یـک یا عـلـی کـز دهـانـم بـرآیـد            جـحـیـم تـو را می کـنـم لالـه زاری

عـلـی دوسـتـم دوسـتـان عــلــی را            کجا روز محشر به خود واگـذاری

بـه جـز مـدح مـولا ز (میثم) نـیـاید            که بـاشد به او عـاشـق بـی قـراری

به این طریق خدایـی؛ کسی کجا بکند            که مـا خـطا بـنـمـایـیـم او عـطا بکـند

نه بندگی نه رفاقت نه عـاشقی کردیم            برای کـار نکـرده چـه لطف ها بکـنـد

همیشه وعـدۀ او حق و وعـدۀ ما پوچ            کـه مـا جـفـا بـنـمـایـیـم او وفـا بـکـند

هـمـیـشه بر هـمـه باریده و ندیـدم من            برای رحمت خود خوب و بد سوا بکند

در انـتـظار گـدا نیست تا که در بزند            به هر کجا که گدا هست سفره وا بکند

برای آن که به معـراج بـنـده را ببرد            مـیـان کـربـبـلا عـرش را بـنـا بـکـند

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن            که قـبل بنـدگی ات او به تو عطا بکند

منی که عُرضۀ توبه ندیده ام در خویش            مـگـر خـدا ز گـنـاهان مرا جـدا بکند

مگر به حق عـلی و به حق آل عـلـی            به این امید نگـاهـی به سـوی ما بکند

چه فرق میکند آن کس که معرفت دارد            عـلـی عـلـی بـکـنـد یا خـدا خـدا بکند

چه می شود که بمیرم کنارشش گوشه            عجب خیال خوشی کرده ام خـدا بکند

من که در بند غم و غصه اسیرم چه کنم           با چـنـیـن کوه گـناهان کـثـیـرم چه کنم

کرمی گرکه براین سائل غمگین نکنی           من که درمانده و مسکین و فقیرم چه کنم

در بیابان هوس نیست به غیر از خس و خار           من گرفتار در این دشت و کویرم چه کنم

خانۀ دل شده از ظلمت عصیان تاریک           روشنی گر که نبخشی به ضمیرم چه کنم

مـژدۀ عـفـو گـنـه بر من آلـوده فـرست           نرسد گر که نـویـدی ز بـشیـرم چه کنم

بارش رحمت خود را به سرم نازل کن           گر که آلوده و بی توبه بـمـیـرم چه کنم

همۀ عـمـر «وفائی» به فغـان می گوید           بی توای ای حیِّ توانا و قـدیرم چه کنم

خارم ولی به دامن، جاری بُوَد گـلابم            پیش تو دور از تو، لـب تـشنه بین آبم

خواهی ببر به دوزخ خواهی بخوان به جنّت            پـیـوسته کن عـذابـم امّا مکـن جـوابـم

من مستحق قهرم تو خوانده ای زمهرم            در حـیـرتـم نـدانم بـیـدار یا که خـوابم

مهرت گِـل سرشتم ذکرت گُـل بهـشتم            در زیـر ســایـۀ تـو بـرتـر ز آفــتـابـم

در پرده پـوشی تو از بس گـناه کردم            ترسم که شعله خـیزد از پـردۀ حجابم

شرمندگی و خجلت بالاترین عذاب است            یارب دگـر مـسـوزان در آتـش عـذابم

تو می کنی عنایت از لطف بی دریغت            من می کـنم تـلافی با جـرم بی حـسابم

در ملک هستیِ تو ناچـیـزتر ز هـیچـم            در بحـر رحمت تو خـالی تر از حبابم

محصول من گناه است پرونده ام سیاه است            دزوخ به خـشم آید از خـواندن کـتـابم

اعضای پیکرم را از یکدگر جـدا کن            امـا جـدا مـگـردان از مِـهـرِ بـوتـرابم

"میثم" بگو به عالم من روضه خوان آلم            آل رســول از اول کـردنـد انـتـخــابـم

بندۀ نفسم شدم، سوز و نوایم رفت؛ رفت           از نفس افتادم و حال دعـایم رفت؛ رفت

غـفـلـتم توفیق توبه کردنم را بُرده است           از قـنوتـم رَبَّنٰا إغْـفِـرْ لَـنٰـایم رفت؛ رفت

بار من را آتش ناشکری ام سوزانده است           از کـفم سرمایۀ روز جـزایم رفت؛ رفت

عـبـد رسـوایـم؛ فـقط درد سر مولا شدم           آبرویم پیش او وقتی حـیـایم رفت؛ رفت

در سـحـرها خـلـوتـی با دلـستـانم داشتـم           آن قدر بد کردم آخر از سرایم رفت؛ رفت

سوی نامحرم نظر کردن سلاحم را گرفت           برکت از این زندگی تا اشک هایم رفت؛ رفت

دل خوشم "صحن دلم" وقف علی و فاطمه است           گیرم اصلا جای دیگر دست و پایم رفت؛ رفت

با پر و بال شکسته مرغ قـلبم هر سحر           در پی فطرس که سوی مقتدایم رفت؛ رفت

یاد کام تشنه اش یک عمر قلبم سوخت؛ سوخت           زیر خـنجر دلبر درد آشنایم رفت؛ رفت

زیر گرمای بیابان پیکرش شد زیر و رو           روی نیزه رأس شاه سر جدایم رفت؛ رفت

 پخش سبک  

من غرق جرم و عصیانم؛ تو قدیمَ الاحسانی           ای خـالـق بـنـده نـواز؛ درد مـرا درمـانـی

آمـدم بـا؛ روســیــاهـی           یــا الــهـی؛ یــا الـهــی

یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی

*****************************************************

تـا اوج فــلـک رســیــده؛ آه دل پُــر دردم           جـز نا فـرمـانی یا الله؛ کار دیگـر نکـردم

عمرم سر شد؛ در تباهی           یــا الــهـی؛ یــا الـهــی

یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی

*****************************************************

پشت پا بر پیمان خوش؛ عهدی زدم واویلا           تیری به قلب حضرت؛ مهدی زدم  واویلا

با هر جرم و؛ هر گناهی           یــا الــهـی؛ یــا الـهــی

یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی

*****************************************************

ای در بی قـراری های؛ دل یـاد تو قـرارم           جـز در کـاشـانـۀ تـو؛ جـای دیـگـر نـدارم

بـی پـنـاهان؛ را پنـاهی           یــا الــهـی؛ یــا الـهــی

یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی

*****************************************************

تو اَحـکـم الحـاکـمینی؛ تو غـفّـارُ الـذّنوبی           تو اسمَع و السّامعـیـنی؛ تو ستّارُ العُـیـوبی

من هستم و؛ این گمراهی           یــا الــهـی؛ یــا الـهــی

یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی

*****************************************************

اِغـفِـر ذُنـوبـی یـا الله؛ قَـسَـمَت دهـم تو را           به حقّ آن آقـایی که؛ عـاشورا تک و تنهـا

رو برو شد؛ با سپـاهی           یــا الــهـی؛ یــا الـهــی

یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی

 پخش سبک  

آمــدم؛ ای خـــدا؛ بــر درِ تــو           تـا شـوم مُـحـرم مـحـضـر تـو

سائـلی وامـانده ام من           بین غمها مانده ام من

از شـهـیـدان خـدایـی           ای خدا جامانده ام من

یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی

****************************************

احسان و جود و کرم عـادتُک           الـهـی وَ رَبّـی من لِی غـیـرُک

من کسی جز تو ندارم           سر به خاکت میگذارم

کـن مــرا آوارۀ خـود           ای همه دار و نـدارم

یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی

****************************************

شده ام از گـنه خـوار و رُسـوا           بـیـچـاره ام کــرده؛ حُـبّ دنـیـا

یـاد تو رفـتـه ز یـادم           ای حـبـیـبم ای مرادم

غرق عُصیان آمدم من           خود برس یا رب به دادم

یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی

****************************************

یـا الـهـی، یـا کـریـم و یـا رب           اغـفِـر ذُنـوبـی به حـقّ زیـنـب

حـقّ آن بانوی خـسته           قد خـمیده، دلشکـسته

شـاهــد رأس بُــریـده           نـافـله خـوان نـشـسته

واغریبا واغریبا؛ واغریبا واغریبا؛ واغریبا واغریبا؛ واغریبا واغریبا

 پخش سبک  

مهربانی تو خدا؛ از تو جدا؛ شدم منِ عاصی           زندانیِ گُنَه و؛ جُرم و خطا؛ شدم منِ عاصی

عـبـد سر افـکـنـده مـنـم           از گـنـه شـرمـنـده مـنـم

لیکن از لطف و کرمت           ای خــدا آکــنــده مــنــم

گـذشتـه از حَـد شد؛ گـنـاه من اَلـعَـفـو           ولی خـجـل هـستم؛ خـدایِ من اَلـعَـفـو

گشته از دیدۀ دل؛ اشک خجالت روان           خون کردم با گـنهـم؛ قـلب امام زمـان

شکسته قلب و رو سیهم؛ ببین که من گم کرده رَهَم؛ رَهی نشانم ده

بـده بـه راه خـود مَـدَدَم؛ بـرای تـرک فـعـل بـدم؛ خـودت تـوانـم ده

************************************

مهربان کن تو نظر؛ بر من و بر خرابیِ حالم           آمـدم تـوبـه کـنـم؛ از گـنه و؛ بـدی اعـمـالم

گــرچـه آلـــوده شــده ام           مـن مُـحـبّ فـاطـمــه ام

بـوده ام بـی مــایـه ولـی           غرق شور و زمـزمه ام

اگـر چـه نـزد تـو؛ هـمـیـشه رُسـوایـم           فــدایــی عـشــقِ؛ عــلـی و زهــرایــم

با داغ مرثـیـه ها؛ سیـنه بُوَد پُر شـرر           می کنم آه و فـغـان؛ از غم دیـوار و در

به یـاد یـاسِ گـشته کـبود؛ که در مـیـان آتـش دود؛ فـدای مـولا شد

گل علی و سوز و شرر؛ هجوم خصم و ضربۀ در؛ شهیده زهرا شد

الــهــی مــنــم بــنـدۀ پُــر گـنــه            ز جرم و خـطا گـشته ام روسیـه

پـشـیـمـانـم و از تو شـرمـنـده ام            نگر از خـجـالـت سر افـکـنده ام

نــدارم بـه جـز تـو پــنــاه دگــر            بـیـا کن کرم بر نـگـردان نـظـر

مـرا از در لـطف خود رد مکن            ره تـوبـه بر ایـن گـدا سـدّ مکـن

تو سنگم مزن گرچه من عاصیم            نگر امشب از دست خود شاکیم

تو مُـهـر خـمـوشـی مزن بر دلم            کـه از آل طاهـا سـرشـتـی گـلـم

اگـرچـه بـدم عــاشـق حــیــدرم            گــــدای در خـــانــۀ کــــوثـــرم

تو عـذرم پـذیـر و مرا کن قبول            بـه حـق عـلـی و به جـان بـتـول

نـفـس امّـاره مـرا اهـل خـطـا کرد خـدا           غفلت از تو، چه بگویم که چه ها کرد خدا

پرده انداخت میان من و تو، این "دنیا "           این "عجوزه" است مرا از تو جدا کرد خدا

من و این حال مناجات؟! خودم می دانم           رحـمـتـت بود مـرا اهـل دعـا کرد خـدا

اشـک وقـتِ سحـر و دیـدۀ آلـودۀ من؟!           چشم من را چه غمی اهل بکا کرد خدا

این که بخشیده شدم کار حسین است، حسین           بـاز هم روضـۀ اربـاب چه ها کرد خدا

پیش زینب، سر او را که روی نیزه نشاند           بـدنـش را وسـط دشـت رهـا کـرد خـدا

می‌کنم از تو فـرار اما صدایـم می‌کنی            مـن غریـبـم با تـو اما آشـنـایـم می‌کنی

مهربانتر هستی از مـادر برای بنده ات            اشتباه است این هراس اینکه رهایم می‌کنی

می گریزم از تو تنها سوی دامان خودت(1)          بس که از فضل زیاد خود عطایم می‌کنی

گرچـه رسـوای تمام عالـمـم اما تو باز            چشم پوشی بر همه جرم و خطایم می‌کنی

بس که کردم معصیت جنس دلم از سنگ شد            با شبی العـفـو گـفـتن، پُر بهایم می‌کنی

از دروغ و غیبت و تهمت زبان بیمار شد            لایـق داروی ذکـر یا رضـایـم می‌کـنی

غرق گنداب گنه، در ناامیدی غوطه ور            غرق در خوفم تو جاری در رجایم می‌کنی

تو کریم دائم الـفـضلی گـناهم را ببخش            گرچه من کردم جفا، اما عطایم می‌کنی

از دلم عشق حسین بن عـلی لبـریز شد            لطف داری راهی کرب وبلایم می‌کنی

با کـثـرت معاصی از سر گـذشته آبـم            نه تاب دوری از تو، نه طاقت عـذابم

لبـریز تر ز دریا سوزان تر از کویرم            آواره تـر ز امـواج، خـالی تر از حبابم

گر قـطره ام بخوانی با بحر همنـشیـنم            گـر ذره ام بـخـوانی در چـشم آفـتـابـم

من از تو می گریزم تو می کشی به سویت            از بس که مهربانی عبدت کنی خطابم

من با تو قهر کردم تو می کنی رفاقت            یـالـلـعـجـب نـدانم بـیـدار یا که خـوابم

اُدْعونی استجب را هم خوانده هم شنیدم            نه من جـواب دادم نه تو کـنی جـوابم

من بـنـدۀ بـد تو، تو آن خـدای خـوبـی            کز لطف بی حسابت آسان کنی حسابم

پیری زپا فکند و از دست رفت عمرم            شـرمـنـده تا قـیـامت از دورۀ شـبـابـم

اشـکـم روان ز دیـده آهـم درون سینه            این اشک و آه کـرده مانـنـد شمع آبـم

گفتم به اشک توبه شویم گناه خود را            دیدم که از گـنـاهـم بـدتـر بود صوابـم

میثم به عذر خواهی دارد دو هدیه با خود            آه است شـاخـه گـل، اشکم بود گـلابم

آه ای پـنـاه هر دو عـالـم بی پـنـاهم            آیــیــنــه ام امـا اســیــر دسـت آهــم

چون بی ستون هر خانه شد، آوار گردد            بی یاد تو خوردم زمین ای تکیه گاهم

گفتم درستش میکنم شد بدتر از قبل            در آمـدم از چـالـه افـتـاده به چـاهم

من بنده نفسم هر آنچه نفـس خواهد            لافم شده هرچه خدا خواهد بخواهم

وقت گـرفـتـاری فـقـط سوی تو آیم            شـرمـنـده از این بندگیِّ گـاه گـاهـم

پیدا کن این گم گـشتـۀ در آرزو را            چون سوزنی  افـتاده در انبار کاهم

با نفس غارت شد دلم، آقا کمک کن            بیچـاره و درمانـده ای در بین راهم

گر سـائل لطف تو باشـم روسپـیـدم            گر پادشـاهی بی تو باشم روسیـاهم

دستـم بگـیـر ای مـنـتـهـای آرزوها            یا رب بـده در خـانـۀ اربـاب راهـم

حتماً درستش می کند او بنده ات را            گر کربلا قسمت کنی بر این گدا هم